Klaar om af te reizen naar een parallelle wereld waarin lichtheid, elegantie, kleur en verslavende geluidspatronen de toon zetten? Al tien jaar verspreidt het complementaire duo Polo &amp; Pan hun weldadige muzikale golven over de hele wereld. We ontmoeten hen naar aanleiding van 22:22, hun nieuwste intu&iuml;tieve en dromerige album.

Stel je voor: je ligt languit in het gras, kijkt naar de wolken die voorbij zweven en zich vormen tot wat jouw verbeelding ervan maakt. Met 22:22 nodigt Polo &amp; Pan ons uit voor een reis tussen een lucide droom en een muzikale allegorie. Het album viert het symbolische spiegeluur 22:22 &mdash; een tijdstip dat staat voor geluk, synchroniciteit, het mysterie van stille maar matchende connecties, van bevroren momenten en intu&iuml;tieve ingevingen. Tegelijk weerspiegelt het ook de dualiteit die aan de basis ligt van hun hele project. De chemie tussen Paul Armand-Delille (Polocorp) en Alexandre Grynszpan (Peter Pan) was meteen duidelijk toen ze elkaar in 2012 ontmoetten achter de draaitafels van Le Baron in Parijs. Paul houdt ervan om geluiden te verkennen, Alexandre is de groove master. Hun tropische hit Canop&eacute;e lanceerde hen in 2016 naar het universum van de French touch, en met hun eerste twee albums (Caravelle en Cyclorama) veroverden ze wereldwijd podia. Hun elegante mix van hypnotische loops, dansbare beats en retro-futuristische vibes viel in de smaak. Voor hun derde album &mdash; een collectie van muzikale capsules die je brein instant van een vleugje kleur voorzien &mdash; werkten de twee nomadische Fransen samen met o.a. Joseph Mount van Metronomy, Beth Ditto van Gossip, Arthur Teboul van Feu! Chatterton en het Mexicaanse queer collectief I.M YONI, op basis van hun gevoel. Het resultaat? Tracks die je optillen van de grond en laten zweven tussen sprankelende electro-disco, soft rock, pop, dream house, Franstalige chanson en knipogen naar iconen als Giorgio Moroder, Donna Summer en Air. We ontmoetten het duo in Brussel, net voor hun terugkeer naar het podium van Coachella dit jaar.

L&rsquo;OFFICIEL : Waarom is 22:22 precies het juiste moment voor jullie?
ALEXANDRE : Het is dat tussenmoment, ergens tussen dag en nacht. Er zit iets visueels in, iets grafisch, een soort symboliek van synchroniciteit. We betrapten onszelf er steeds vaker op dat we dat uur zagen verschijnen &mdash; een soort teken dat er iets goeds op komst is. In onze vriendengroep sturen we elkaar screenshots van "22:22". Als twee mensen op hetzelfde moment dat beeld naar elkaar sturen, is er een connectie.
PAUL : In de numerologie heeft dat uur iets mystieks. Het is verbonden aan dromen, spirituele overgang, het onbewuste &mdash; precies de sfeer die als een ondertoon door het hele album loopt.&nbsp;

L&rsquo;O : Is jullie manier van samenwerken erg veranderd voor dit derde album?
P : In plaats van achter een computer te zitten en te samplen hebben we een grote tafel neergezet in de studio en daarop &aacute;lle instrumenten aangesloten &mdash; ook dingen die we van op reis hebben meegenomen, zoals een Amerikaanse inheemse fluit. We wilden geen muziek maken met een muis, maar met onze handen. Dat voel je in het resultaat: het is ambachtelijker, je hoort echt het karakter van elk instrument. Je moet soms je creatieve proces veranderen om tot iets nieuws te komen. Vroeger bespraken we alles uitvoerig en hadden we een storyboard. Nu hebben we het bewust losser aangepakt.
A :&nbsp;Al zat er wel een soort leidraad in: het idee van pareidolie en het onderbewuste. Zoals wanneer je in het gras ligt, naar de wolken kijkt en er ineens een schaap in ziet.
P : Of als je vormen in rotsen herkent en er betekenis in ziet. &ldquo;Truth is in the eye of the beholder.&rdquo; Het is het perspectief dat telt, de blik waarmee je kijkt. Creativiteit zit net in hoe je informatie filtert uit wat je ziet.

L&rsquo;O : Jullie hebben samengewerkt met heel wat artiesten. Waren er veel artiesten bij die jullie voor het eerst ontmoetten?&nbsp;
P : Joseph van Metronomy (Disco Nap) zat midden in een creatieve pauze, dus hij stond open voor samenwerkingen. Hij nam contact op via ons label, we gingen wat drinken en doken daarna meteen samen de studio in.&nbsp;
A : Beth Ditto kende ik nog niet persoonlijk, dus daarvoor hebben we een beetje lef aan de dag moeten leggen. Ik was toevallig een minder bekend solonummer van haar tegengekomen waarin ze een heel andere stem liet horen dan wat we van haar gewend zijn. Toen dacht ik meteen aan ons nummer Petite &Eacute;toile. Ik vertelde haar dat ik voor deze ballade wilde dat ze n&iacute;&eacute;t schreeuwde, dat het geen woede moest bevatten, maar iets zachts. Dat ze die nuance mocht laten horen. Een week later stuurde ze dat ze zich voor het eerst echt begrepen voelde in wat ze vandaag muzikaal wil doen. En toen kwam ze gewoon naar de studio.

L&rsquo;O : En Arthur Teboul (La Nuit), is dat een vriend?
P : Ja, hij is goed bevriend met Alex. Na een van zijn concerten hebben ze tot zes uur &rsquo;s morgens gejamd. Gewoon omdat ze geen zin hadden om te slapen. En toen ontstond La Nuit, echt impulsief. Zoals Arthur het zingt: &ldquo;laisser passer la nuit par la fen&ecirc;tre.&rdquo; Prachtig, toch?&nbsp;

L&rsquo;O : Jullie muzikale universum voelt altijd als een soort toevluchtsoord, een bubbel waar het heerlijk vertoeven is. Is dat bewust?
A : Ik herinner me dat we de ochtend na de aanslagen in Parijs in 2015 samen naar France Info zaten te luisteren, en het eerste wat we deden was muziek maken. Dat werd Plage Isol&eacute;e. Een nummer dat echt aanvoelde als een bubbel. We laten ons zeker be&iuml;nvloeden door wat er rondom ons gebeurt, maar we verwerken dat niet letterlijk. Het is eerder po&euml;tisch, introspectief, zelfs een tikkeltje esoterisch. Als ik geen verhaal kan vertellen met een nummer, dan interesseert het me niet. Ik wil betekenis geven aan wat ik doe. En ik denk dat mensen het fijn vinden om meegenomen te worden in een verhaal.
P : Het zit ook gewoon in onze aard. We maken geen muziek over de werkelijkheid, maar zoeken net naar een uitgevonden plek.

L&rsquo;O : Jullie muziek voelt ook erg filmisch en visueel aan&hellip;
A :&nbsp;We schrijven veel muziek met beelden in ons hoofd en we zouden graag ooit een soundtrack componeren. Onze liveshows benaderen we ook echt als visuele totaalervaringen. Onze visuele identiteit danken we aan twee goeie vrienden: No&eacute;mie Ferst en Benjamin Moreau, die we al kennen van toen we nog draaiden in Le Baron. Met hen hebben we ook radiooooo.com bedacht: een app waarmee je via een wereldkaart muziek kan ontdekken per land en per decennium. Echt een soort tijdmachine voor muziek.

L&rsquo;O : Naast de dromerige stukken zit er ook veel ritme in jullie nummers , bijna als een hartslag.
A: Ritme kan van alles zijn: viriel, gevoelig, ingetogen &hellip; Het kan veel vormen aannemen en dat is voor ons ontzettend belangrijk. Groove hoeft geen beat te zijn &mdash; het kan evengoed een stilte, een ademhaling zijn. We laten graag ruimte in onze muziek en vermijden overdaad. Samen met Polo hebben we eindeloos ritmes ontleed, vooral in Braziliaanse, Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse muziek. Zo ontdek je klanken die niet meteen opvallen, maar die een nummer echt maken. Denk maar aan dat ene triangelgeluid bij Serge Gainsbourg &mdash; subtiel, maar onmisbaar.&nbsp;

Polo & Pan: de kunst om dromen te laten dansen

Tags

Recommended posts for you

Art & Culture

Max Colombie: ontmoeting met de man achter Oscar and the Wolf

Art & Culture