Luikenaar Thomas Ghaye is zelf een verwoede verzamelaar van de kunstenaars die hij in de picture zet in zijn eigen galerij, La Peau de l&rsquo;Ours. We nemen je mee voor een inspirerende rondleiding in zijn huis in Sint-Gillis.

Zijn galerij vloeide eigenlijk voort uit zijn verzameling. En de kunstenaars belanden geregeld van het ene in het ander. Voor het kiezen van de naam van zijn galerij, liet Thomas Ghaye zich inspireren door Andr&eacute; Level (1863-1946), een Parijse kunstcriticus en -handelaar, die in 1904 la Collection de la Peau de l&rsquo;Ours oprichtte en daar jonge kunstenaars samenbracht: &ldquo;Ik ontdekte hem in een biografie van de handelaar Kahnweiler door de schrijver en journalist Pierre Assouline, de oprichter van de website La R&eacute;publique des livres.&rdquo;
Elke collectie moet ergens onderdak vinden. Het huis in Sint-Gillis, aan de Avenue du Roi, ligt dicht bij zijn galerij Rivoli aan Bascule. Dankzij de hoge plafonds en de goed bewaarde historische elementen van dit souplex komen de werken op de bovenverdiepingen tot hun recht. Het echtpaar organiseert hier een reeks tentoonstellingen en presenteert kunstenaars en werken die hand in hand gaan met het pand en er zelfs een beetje mee samensmelten.&nbsp;
Thomas Ghaye en zijn partner, Laurie Melotte (die haar eigen digitale strategiebureau voor ontwerpers en kunstgalerie&euml;n heeft, Aesthete Studio) wonen als het ware samen met de kunstenaars die ze verzamelen. "De werken die ik mooi vind, stel ik tentoon, ik probeer ze te verkopen en als ze geen nieuwe eigenaar vinden, houd ik ze en stoppen we ze in onze collectie. Soms kies ik alleen, soms met mijn partner. We hebben daar geen vaste afspraken over.&rdquo;
Soms maken de werken ook wel eens een trip. Zo ontbreekt er bijvoorbeeld een schilderij van Benjamin Ottoz aan &eacute;&eacute;n muur van de drie aangrenzende salons. Tegelijkertijd wordt Cow Boy van Yoann Estevenin, een kunstenaar die de galerijhouder in april in een solotentoonstelling op Art Paris presenteerde, verlicht door Mike, een keramische lamp van de Antwerpse kunstenaar Ann Rikkers. Haar keramiek behandelt texturen en structuren zoals straatnaamborden, wat resulteert in zeer grafische post-kubistische stukken. Een zuil van verstard gebladerte neemt de hoek van een muur in beslag. "Dit is een werk van Safia Hijos, een Fran&ccedil;aise. Ik heb haar leren kennen in Brussel, toen ze assistente was in het keramiekatelier van La Cambre. Ze keerde daarna terug naar N&icirc;mes, waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Haar stukken spelen met de natuur, ze duiken ongevraagd op in een interieur, in hoekjes en gaatjes waar je ze niet per se zou verwachten, zoals bijvoorbeeld een klimplant", Nos lianes infinies, een stuk dat ze verwierf bij haar laatste tentoonstelling in de galerie in april.
Het sluit aan bij een architecturale, zonnige sc&egrave;ne op een groot canvas van de jonge Franse kunstenaar Dorian Cohen, die verschillende terreinen aftast: van alledaagse architectuur, bekende tuinen, een wereld in spanning, tot een bevreemdende vertrouwdheid. &ldquo;Ik bezocht hem in zijn atelier in Paris. Hij had nog geen galerij, dus stelde ik hem voor om een solovoorstelling te doen in 2019, M&ecirc;me le ciel sera vert (Zelfs de hemel zal groen zijn). Ik hield &eacute;&eacute;n van de belangrijkste doeken uit zijn reeks over snelwegen, D&eacute;part en vacances nr. 9 (Vertrek op vakantie nr. 9). Hij is &eacute;&eacute;n van de zeldzaam geworden autodidactische kunstenaars die de cover van Beaux-Arts Magazine haalde in Frankrijk, uitgerekend met zijn reeks D&eacute;part en vacances."

<h3>Thomas Ghaye en zijn alter ego</h3>
De verzamelaar en de galerijhouder Thomas Ghaye overlappen. "Ik ben de eerste verzamelaar in de familie. Ik leerde wat een verzameling is door kunstenaars en andere verzamelaars te ontmoeten. Voor mij zijn het een beetje de sporen van het parcours dat je aflegt. Ik werkte in dienstverlenende bedrijven tot ik een klik maakte: ik ging naar het Paleis voor Schone Kunsten (nu Bozar nvdr.) om de tentoonstelling As Sweet as it gets van Micha&euml;l Borremans uit Gent te zien, die lange tijd de meest bezochte tentoonstelling in het museum was. Vanaf dat moment veranderden mijn partner en ik in veelvraten. Als je er nog niet veel van kent, ga je alles bekijken. Die aantrekkingskracht bracht ons ook tot in de ateliers van kunstenaars. Ik begon werken te kopen en richtte La Peau de l'Ours op, een online platform voor opkomende kunstenaars (zonder ooit iets verkocht te hebben!). Dat leidde tot onze eerste tentoonstelling, in Le Ch&acirc;telain. Daarna volgden pop-up evenementen, tentoonstellingen van &eacute;&eacute;n avond: een businessmodel dat niet winstgevend was omdat we geen netwerk hadden. Toen ontmoette ik op de Affordable Art Fair de Antwerpse verzamelaar Elie Sch&ouml;nfeld, die zijn kunstenaars aanbood op mijn online platform en me vervolgens uitnodigde om te exposeren in de Rivoli bij La Bascule. Ik huurde mijn eerste ruimte als pop-up en ben er nooit meer weggegaan. Na drie jaar werden Elie en ik partners. 70% van onze verzamelaars zijn Belgen, aangevuld met een belangrijk deel van 25% Fransen en 5% woont in Luxemburg.&rdquo;

<h3 style="text-align: justify;">Bewijs van engagement</h3>
Zijn collectie bestaat uit ongeveer veertig stukken, gekocht van galeries en handelaars, "vooral van kunstenaars, de meeste vertegenwoordig ik ook: we bestellen stukken voor onze tentoonstellingen. Het kopen van een stuk heeft zin, het is het bewijs van ons professionele engagement in onze priv&eacute;ruimte." Op een paar uitzonderingen na zijn de kunstenaars in de collectie dezelfde als die in de galerie. Door priv&eacute; en publiek te combineren, de eigen collectie en de galerie, organiseerde het koppel aan de Avenue du Roi ook een reeks van vijf tentoonstellingen, waarbij ze &lsquo;klassieke&rsquo; plastische kunst, beeldhouwkunst, schilderkunst en design verzamelobjecten combineerden. De werken en objecten sloten helemaal aan bij het karakter van hun interieur. Studio BISKT is een goed voorbeeld. Zij maken hun stukken vanuit Lavall&eacute;e, een creatieve en residenti&euml;le ruimte in Molenbeek: "Het duo, Charlotte en Martin, combineert ambacht en industrie, design en keramiek, en cre&euml;ert prototypes die meer gebaseerd zijn op de po&euml;zie van hun vorm dan voor coherent gebruik. Hun gebeeldhouwde spiegels, die uit hun kaders lijken te springen, weerkaatsen Faces, een schilderij van Lise Stoufflet, in een Brusselse sfeer, typerend voor de surrealistische periode.&rdquo; Ze zullen deze reeks van designer/plasticist voortzetten in een vereenvoudigd format van &eacute;&eacute;n of twee stukken, bijvoorbeeld rond het tafelobject. Deze huisexposities geven Thomas en Laurie ook de gelegenheid om andere verzamelaars te ontmoeten.
Het is een jonge collectie, maar ze evolueert, constant op zoek naar nieuwigheden: producties van artiesten en designers. De meest recente toevoeging, in het thema collectible design, bestaat vooral uit stukken van keramiek, al enkele jaren erg in trek. Als goede vriend van Jean-Marc Dimanche, die met Giller Parmentier Ceramic Brussels oprichtte, stelde Thomas Ghaye werken van meerdere artiesten tentoon in zijn galerij tijdens de keramiekbeurs. En bij de tweede editie, stond de stand van La Peau de l&rsquo;Ours in het teken van R&eacute;my Pommeret, &ldquo;keramist en de jongste chef d&rsquo;atelier in de geschiedenis van het Museum voor Schone Kunsten van Parijs.&rdquo;
Heel recent, stortte Ghaye zich op hedendaagse werken in hout, met name door de revival van de marqueterie. &ldquo;Ik denk daarbij aan Nicolas Nicolini, een artiest uit Marseille, waar ik werken van heb. Hij is een schilder die hout, hars en op straat gevonden resten gebruikt. Daarnaast wil ik ook Benjamin Ottoz vermelden, nog een artiest die ik vertegenwoordig. Hij werkt met volumes van papier en beeldhouwt ze tot een bas-reli&euml;f, waar hij acryl op spuit op een heterogene manier omwille van het volume, dat papier drukt hij daarna plat. Dit was het eerste werk dat ik verwierf, Ninfa fluida 19BV, een overdracht van verschillende disciplines. Ik hou van deze mix van mediums, tekenen, schilderen en beeldhouwen in &eacute;&eacute;n. Ik hou ervan om de handen van de kunstenaar te voelen werken op minder orthodoxe dragers, om het materiaal aan te raken, om het uit het frame te voelen komen. Ja, ik hou van dingen die uit het kader spatten. Het is een van de bepalende kenmerken van hedendaagse kunst.&rdquo;&nbsp;

<a href="http://www.lapeaudelours.net" target="_blank" rel="noopener">www.lapeaudelours.net</a>

Verzamelaar Thomas Ghaye houdt van kunst die uit het frame spat

Recommended posts for you

Travel

Okavango: in het hart van het wilde reservaat van Botswana

Art & Culture

Beyond blue: het zwembad opnieuw uitvinden als leefruimte

Beauty

Nude-obsessie: 4 nieuwe paletten om dit seizoen te scoren voor een sublieme oogopslag

Beauty

Hoe Sisley de levensduur van de huid heruitvindt met het nieuwe Sérum Essentiel

Mode

De kunst van het onzichtbare: de unieke creaties van Lera Treyger

Travel

48 uur om de ongrijpbare ziel van Tanger te vatten

Art & Culture

“Plastique”: de muzikale uppercut van Camille Yembe

Deco

De dagelijkse poëzie volgens Anne-Sophie Rosseel